Słowo o św Ignacym

Św. Ignacy de Loyola

(1491-1556) był duchownym, teologiem, założycielem zakonu jezuitów. Pochodził ze szlacheckiej rodziny baskijskiej (teren obecnej Hiszpanii). Jako młodzieniec wiódł beztroskie zawadiackie życie. Mając 16 lat rozpoczął żołnierskie życie i po kilku latach został poważnie ranny w bitwie pod Pampeluną, gdzie kula armatnia roztrzaskała mu nogę. Podczas rekonwalescencji czytał o życiu Chrystusa ponieważ w domu nie było innej literatury i to zapoczątkowało proces jego nawrócenia. Owocem jego przemyśleń i drogi duchowej stały się słynne Ćwiczenia duchowe. Wyruszył potem jako żebrak-pielgrzym do do sanktuariów Maryjnych a następnie do Ziemi Świętej. Zaczął studiować filozofię najpierw w Salamance i Barcelonie a potem przeniósł się do Paryża. Przez cały czas jako świecki był zaangażowanym nauczycielem modlitwy medytacyjnej.
Na Sorbonie zaprzyjaźnił się miedzy innymi z Piotrem Faberem i Franciszkiem Ksawerym. Przyjaźń ta stała się zalążkiem przyszłego zakonu jezuitów. W 1541 roku został przełożonym Towarzystwa Jezusowego i piastował ten urząd do 31 lipca 1556 roku do dnia swojej śmierci. Został kanonizowany w 1622.