21.05.2014

(J 14, 15-21)
Jeżeli Mnie miłujecie, będziecie zachowywać moje przykazania. Ja zaś będę prosił Ojca, a innego Pocieszyciela da wam, aby z wami był na zawsze – Ducha Prawdy, którego świat przyjąć nie może, ponieważ Go nie widzi ani nie zna. Ale wy Go znacie, ponieważ u was przebywa i w was będzie. Nie zostawię was sierotami: Przyjdę do was. Jeszcze chwila, a świat nie będzie już Mnie oglądał. Ale wy Mnie widzicie, ponieważ Ja żyję i wy żyć będziecie. W owym dniu poznacie, że Ja jestem w Ojcu moim, a wy we Mnie i Ja w was. Kto ma przykazania moje i zachowuje je, ten Mnie miłuje. Kto zaś Mnie miłuje, ten będzie umiłowany przez Ojca mego, a również Ja będę go miłował i objawię mu siebie.

Na początku modlitwy uświadom sobie, że stajesz w obecności Boga i z Nim się spotykasz.

Modlitwa przygotowawcza: Prosić Pana, Boga Naszego, aby wszystkie moje pragnienia, decyzje i czyny były w sposób czysty skierowane ku Jego chwale.

Zaangażowanie wyobraźni: Wyobraź sobie zdezorientowanych i przestraszonych uczniów, którzy nie do końca rozumieją słowa Mistrza, do których Jezus przemawia z uniesieniem i próbuje umocnić ich na duchu.

Prośba do medytacji: O łaskę Ducha Świętego, aby dodawał mi odwagi i mądrości w codziennych wyborach.

1. Przykazania

Jeśli jestem w relacji z Jezusem to mam w sercu Jego przykazania, których staram się przestrzegać. Gdy pokochałem Jezusa to pragnienie postępowania w zgodzie z Jego nauką jest konsekwencją mojej wiary. Moje dobre uczynki wypływają z miłości do Boga, są owocem naszej relacji. Najpierw wiara, potem umiłowanie Jezusa, a dalej posłuszeństwo Jego przykazaniom. Czy dopuszczam Jezusa do moich codziennych wyborów? Czy traktuję przykazania jak wskazówki od Boga do stawania się lepszym? Które przykazanie jest dla mnie najtrudniejsze do realizacji?

2. Pocieszyciel

Duch Święty w tradycji tłumaczeń to: Pocieszyciel, Rzecznik, Orędownik. Chrystus wyprasza dla mnie dar Ducha Pocieszyciela aby mnie pokrzepiał, dodawał mi odwagi i zachęty do wytrwania w Jego nauce. Duch Prawdy jest mi dany, aby mnie uzdolnić do przyjęcia Jezusa, który jest największą Prawdą. Nauka Jezusa jest „nie z tego świata” i człowiek o własnych siłach nie jest w stanie jej pojąć. Świat, który tej Prawdy nie rozumie, tak często ją odrzuca…     W jakich momentach przywołuję Ducha Świętego? Czy czuję Jego działanie w moim życiu? Z których propozycji „tego świata” najtrudniej mi zrezygnować, choć nie przybliżają mnie one do Jezusa?

3. Komunia

W Jezusie Chrystusie Bóg wchodzi w komunię z ludźmi przez to, że w swoim Synu wciela się w naturę ludzką. Komunia to jedność, wspólnota, współuczestnictwo… Bóg zaprasza mnie do czegoś Więcej; do trwania z Nim w radości, która ma swój początek już tu na Ziemi a nie będzie mieć końca w Niebie. To Duch Święty przybliża mnie do życia wiecznego, włączając mnie w niepowtarzalną relację z Trójcą Świętą. To co mnie przybliża do komunii z Bogiem to Eucharystia, Słowo Boże i Przykazania. To one umacniają moją relację z Ojcem i Jezusem w Duchu Świętym.      Co czuję na myśl o tym, że jestem tak ważny w oczach Boga? Przez jakie praktyki pogłębiam swój kontakt z Nim? Jak chcę dziś odpowiedzieć na zaproszenie Jezusa do jeszcze głębszej i bardziej intymniej relacji?

Rozmowa końcowa: Porozmawiaj z Jezusem o tym co w Twoim odczuciu było najważniejsze w czasie tej modlitwy. Co Cię w niej poruszyło? A może było coś trudnego?

Na koniec odmów „Ojcze Nasz”.